Paradontoza, uznawana za jedną z głównych chorób przyzębia, jest przewlekłym stanem zapalnym tkanek otaczających zęby. Jej postęp prowadzi do niszczenia ozębnej, w konsekwencji powodując rozchwianie zębów, a nawet ich utratę. Nieleczona paradontoza może także zaburzać ogólny stan zdrowia, przyczyniając się do rozwoju innych chorób, takich jak cukrzyca, choroby serca czy choroby układu oddechowego.
Ze względu na poważne konsekwencje paradontozy, wczesne rozpoznanie i właściwe leczenie są kluczowe. Leczenie ma na celu zatrzymanie postępu choroby, a w niektórych przypadkach możliwa jest regeneracja utraconych tkanek przyzębia. Standardowy proces leczenia obejmuje dokładne oczyszczanie kieszonek dziąsłowych z nagromadzonych złogów nazębnych oraz usuwanie kamienia nazębnego.
Jednakże w niektórych sytuacjach konieczne może być wsparcie terapii antybiotykami. Ich zastosowanie zależy od stadium zaawansowania choroby, ogólnego stanu zdrowia pacjenta oraz oceny ryzyka rozwinięcia infekcji.
Kiedy stosuje się antybiotyki w leczeniu paradontozy?
Antybiotyki często wykorzystywane są jako terapia wspomagająca w leczeniu zaawansowanych postaci paradontozy. Mogą być stosowane zarówno ogólnoustrojowo (doustnie lub dożylnie), jak również miejscowo w formie żeli umieszczanych bezpośrednio w kieszonce dziąsłowej.
Sytuacje, w których antybiotyki mogą okazać się niezbędne, obejmują:
1. Agresywna paradontoza
Jest to gwałtownie postępująca forma choroby, charakteryzująca się szybką utratą ozębnej i kości wyrostka zębodołowego. Agresywna paradontoza zwykle rozpoczyna się we wczesnym wieku dorosłym i może prowadzić do utraty zębów, jeśli nie zostanie szybko podjęte leczenie. W takich przypadkach antybiotyki często stanowią integralną część terapii.
2. Przewlekła paradontoza z obecnością głębokich kieszonek
Jeśli mimo zastosowania standardowego leczenia zachowawczego, takie jak usuwanie kamienia i oczyszczanie kieszonek, występują kieszonki o głębokości przekraczającej 5-6 mm, antybiotyki mogą być konieczne. W głębokich kieszonkach często dochodzi do namnażania się patogennych bakterii, których nie sposób usunąć za pomocą samych procedur mechanicznych.
3. Choroby ogólnoustrojowe lub obniżona odporność
U pacjentów z określonymi chorobami ogólnoustrojowymi lub upośledzoną odpornością, antybiotyki mogą stanowić niezbędny element leczenia paradontozy. Dotyczy to między innymi osób z cukrzycą, chorobami układu krążenia, zakażeniem HIV czy poddawanych terapii immunosupresyjnej.
4. Planowane zabiegi chirurgiczne
Przed zabiegami chirurgicznymi w obrębie przyzębia, takimi jak przeszczep tkanki łącznej czy regeneracja kości, antybiotyki mogą być przepisywane w celu zmniejszenia ryzyka infekcji pooperacyjnej.
5. Przewlekła paradontoza z towarzyszącym ropniem
Jeśli wraz z postępującą paradontoza rozwija się ropień przyzębny, antybiotyki są niezbędne do opanowania ostrego stanu zapalnego i zwalczenia infekcji bakteryjnej.
Rodzaje antybiotyków stosowanych w leczeniu paradontozy
W leczeniu paradontozy najczęściej stosowane są antybiotyki z grupy tetracyklin (np. doksycyklina), metronidazol, amoksycylina z kwasem klawulanowym oraz klindamycyna. Wybór konkretnego antybiotyku zależy od wielu czynników, takich jak stopień zaawansowania choroby, profil bakteryjny, reakcje alergiczne pacjenta oraz preferencje lekarza.
Ważne jest jednak, aby antybiotyki były stosowane wyłącznie na zalecenie lekarza i zgodnie z jego wskazówkami. Niewłaściwe lub nadmierne stosowanie antybiotyków może prowadzić do rozwoju oporności bakterii oraz zaburzenia naturalnej flory bakteryjnej organizmu.
Mieszkam i pracuję w Warszawie. Praktykę lekarską prowadzę od ponad dwudziestu lat. Jestem współwłaścicielką kliniki stomatologicznej Trio-Dent, gdzie leczę pacjentów, prowadzę badania naukowe, ale też udzielam pomocy osobom, które jej potrzebują.
